عرفان در هندسه معرفت بشری، جایگاه ویژه‌ای دارد. جمعی برآن شده‌اند که وارستگان اخلاقی یا متدینان خالص را عارف، و روش آنان را عرفان بنامند؛ و گروهی با ایجاد دوگانگی بین مفاهیم دینی، اخلاقی و عرفانی به تضییق دایره عرفان، پرداخته‌اند. برخی نیز با ارائه راهکارهای ترکیبی از تکنیک‌های روانشناختی به صاحبان مکاتب خودساخته عرفانی تبدیل شده‌اند. اما عرفان حقیقتی در ورای این رفتارهاست و عارفان، دلیران و رندان وادی سلوکی هستند که دلیرانه به جمع می‌آیند و رندانه به عزلت می‌روند، در هر مقامی شأنی دارند و در هر حالی، نشاط و سروری به آنان دست می‌دهد. با تأویلاتی از دین آشتی دارند و با زهد عبوسانه در ستیزند.

در این نوشتار به‌طورعمده دو هدف دنبال می‌شود یکی اینکه با تصریح به تفاوت دین و عرفان، بین برخی از مفاهیم دینی و عرفانی همزادی و همخوانی ایجاد می‌شود و نگاه عارفانه به دین تفسیر می‌گردد و دوم آنکه در سلوک عرفانی، شیوه‌های فراگیر در طی‌کردن منازل و مقامات تبیین می‌شود، تا بتوان آن‌را به‌عنوان یک دستورالعمل کلی که راه را برای سالکان طریقت تسهیل می‌کند، بیان کرد. نگرش قوی‌تر در ساختار این کتاب، بیان مطالبی عمومی‌تر با زمینه آموزشی است و تا حدودی از روند پژوهشی و تحقیقی فاصله می‌گیرد. 

برای ارسال نظر وارد سایت شوید